Whiplash

Love & Happiness

Sorgu

            Bu uzun bir sorgudur. Sorgulayanın da, sorgulananın da gerçeklik olgusundan uzaklaştığı; sorgulayanın da, sorgulananın da gerçeklik olgusunu uzun zamandır sorguladığı bir sorgu.

            Belki de bu uzun bir sorgu değildir. Sorgulayanın da, sorgulananın da zaman kavramı yitti. Ufak bir kısmı bilinen bir evren, evrende dünya isimli bir gezegen, gezegende bu bina, binada bu oda, odadaki işi kişinin usu ve bu iki kişi; kendi uslarının ne kadarını bildiklerini bilmiyor.

            Her şey kâğıda yazılı birkaç soruyla başladı. Ya da her şey, sorgulayanın soruları sormasıyla başladı. İkisi de tam olarak nerede başladığını bilmiyor. Sorgulanan -bir süredir- yanıtları bilip-bilmediğini bilmiyor. Sorgulayan bazen -belki hep, belki de hiç- karşısında gerçek birinin varlığını doğrulayabilmek için sorguladığına bir güzel girişiyor.

            Galiba her şey, mütemadiyen başa dönüyor: “Söyle!” “Neyi?” “Sen o musun!” “Bilmiyorum.” “Yalan söyleme!” “Söylemiyorum anlamıyor musun?” “Her şeyi itiraf edeceğini söylemiştin!” “Bunu söylediğimi hatırlamıyorum.”

            Sorgulayanın sinirleri bozuluyor -belki de bozulmuyor- : “Neden?” “Ne neden?” “Neden yaptın?” “Hiçbir şey hatırlamıyorum dedim ya. Biraz ara verelim, bilmiyorum belki beni biraz dışarı çıkarmalısın. Bu şekilde hatırlayamam.” “Çıkardım ya, yeni geldik.” “Öyle mi?” “Evet. Yeter artık! Seni vururum!” “Tabancanın kurusıkı olduğunu söylememiş miydin?”

            Sorgulayan bunu hatırlamıyor. Anlık bir aydınlanma, mucize, uyanma umuduyla kafasını kaldırıp duvarı görüyor. Duvarda kurşun izleri var. “Bunu bana daha önce de söylemişsin. Duvarda kurşun izleri var.” Sorgulananın çenesini tutup duvarı gösteriyor. “Hatırlamıyorum.” “Madem öyle, tekrar göstereyim.” Sorgulayan, kemerinden çektiği tabancasının emniyetini indirip tetiği çekiyor.

            -Tık. -Tık. -Tık. Sayısızca deniyor. Silah boş.

            “Saat kaç?” diye soruyor sorgulanan, bir süre sonra. “02:53.” “Saatim bozuk dememiş miydin?” “Hayır bak, çalışıyor.” “Onu demiyorum. Birkaç dakika geri miydi, ileri miydi, arada takılıyor muydu…” Sorgulayan -galiba- düşünüyor. “Bilmiyorum.” Her bozuk saat günde iki kez doğruyu göstermiyor.

            “Beni neden sorguluyorsun?” “Sorgulamam gerekiyor.” “Diyelim ki sorularını yanıtladım; ne olacak?” “Doğru söyleyip-söylemediğini kontrol etmem gerekir.” “Bunu nereden anlayacaksın?” “Eee…” “Bir dakika bir dakika. Seni ben sorgulamıyor muydum?” “Ne?” “Sorgulayan bendim!” “Yine başlama şu yalanlarına. Otur yerine!” “Asıl sen yine üste çıkmaya çalışma! Sorgulayan bendim!” 

Deneme Bir Ki

Fırtına Takvimi

Harcı rutubet kokan

Ve fakat bir ağaç dibidir sığınağım

Güneş çimlerin yelelerini aldatır

Kapıldı rüzgara fırtına takvimi

Gün dönmedi

Prangalı bir sıkıntı

İki buçuk paket refakatçi

Yürüyorum kapatıp gözlerimi

İki kıta sınırı

Ve boşluk

Dolduruyor içimi

-Ben öldürmedim kendimi-

Etraf ile Esna

Etraf

Ben

den

Ben

Ben

den

Gayrı

Açılmışım

Yüzerken

Su yutuyorum

Boşluğunda

Sükût-Sakin

Bir heyecandır

Duyduğum

Deniz kabuğunda

Ne güzel olmalı

Etraf ile Esna el ele tutuşurken

Sonsuz bir ormanda

Onları izlemek

Yaşamak

Öyle olsa

Gerek

Dikiş Makinesi

Vuruyorum koluma dizeleri

Hint kınası

Maalesef söylemeli

Alelade bir kumaştır tenim

Paramparçayım

Belki bundan

Anlayamadım

Mekanizmasını

Hayatın ve dikiş makinasının

Bir pedalı var

Bir tekeri

Kahverengi kayışı

İğnesi

Kollarım kanıyor

Basınca pedalına

Ve kalbim acıyor

Durunca

Vuruyorum koluma dizeleri

Anlayamadım

Haykırıyorum

Bir savaşı kazanmış gibi

Kazananlar da ölüyor halbuki

Ölüyor

Hayat

Ölünce

Ne garip

Sıfır sıfır

Sıfır

Sıfır